Posłowie nie wiedzą, czego chcą

Większość polskich uzdrowisk została już sprzedana. Do dziś siedem placówek wyłączonych jest z procesu prywatyzacji, według ustawy o lecznictwie uzdrowiskowym z 2005 r. Zgodnie z nią, Minister Zdrowia i Minister Skarbu ustalają w rozporządzeniu listę spółek wyłączonych z prywatyzacji. W projekcie nowelizacji tej ustawy rząd zaplanował wykreślenie tego zapisu i umożliwienie prywatyzacji uzdrowisk Busko-Zdrój, Krynica-Żegiestów, Kołobrzeg, Świnoujście, Ciechocinek, Rymanów i Lądek-Długopole. Jednak posłowie z sejmowej komisji nadzwyczajnej, do której trafił ten projekt zdecydowali, że prywatyzacji nie będzie. Argumentem opozycji była obawa, że nowi właściciele uzdrowisk nie będą chcieli kontraktować świadczeń z NFZ, co ograniczy dostęp mniej zamożnych pacjentów do leczenia uzdrowiskowego. Z tego, jak sytuacja wygląda w praktyce wynika, że argument ten jest absurdalny. – Wymogi NFZ są bardzo wysokie, a budżetu państwa nie stać na zapewnienie nam środków, żeby im sprostać – informuje Edward Gaitkowski, wiceprezes uzdrowiska Ciechocinek.
Uzdrowiska państwowe wcale nie są uprzywilejowane jeśli chodzi o umowy z NFZ. – Skarb Państwa chce zapewnić świadczenia publiczne, ale nie powinien pozwolić płatnikowi (NFZ) ograniczać kontraktacji, tylko wyegzekwować zabezpieczenie kontraktu na np. 95-100 proc. posiadanych miejsc – dodaje prezes Edward Gaitkowski. Tymczasem okazuje się, że nie dość, że uzdrowiska cierpią z powodu niedofinansowania przez budżet państwa, to jeszcze nie mają dostatecznej liczby kontraktów, która pozwalałaby się im utrzymać. Ponadto, te, które zostały już sprywatyzowane, również podpisują kontrakty z Funduszem, pacjenci nie tracą więc szansy na pobyt w nich w ramach świadczeń publicznych. W tym świetle, argumentacja sejmowej komisji, która opiera się głównie na strachu przed utratą uzdrowisk dla NFZ wydaje się nie mieć podstaw. Na samej decyzji tracą jednak uzdrowiska. Niektóre z nich, istniejąc od dziesięcioleci, gwałtownie potrzebują modernizacji. Byłaby ona możliwa dzięki kapitałowi inwestora, na ten jednak trzeba będzie zaczekać. Zgodnie z naszymi informacjami, niektórzy pracownicy uzdrowisk są przeciwni procesowi prywatyzacji, również w obawie przed utratą miejsc pracy.
Zarząd uzdrowiska Busko-Zdrój jest oficjalnie zadowolony z decyzji sejmowej komisji i nie zamierza protestować. Docenia nawet, że posłowie uważają ich spółkę za „dobro narodowe” – Nasi pacjenci to głównie osoby ze skierowaniami z NFZ. Spółki uzdrowiskowe, które zostały sprywatyzowane podejmują decyzję o zainwestowaniu znacznych środków finansowych, głównie w zakresie podnoszenia poziomu usług, koncentrując się na klientach komercyjnych, z których zyski są dużo wyższe niż z pacjentów opłacanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Wynikiem tego będzie zmniejszenie liczby oferowanych miejsc dla pacjentów kierowanych przez NFZ – mówi Wojciech Legawiec, prezes uzdrowiska Busko-Zdrój. Obawa ta wydaje się być na wyrost na tle informacji z Ciechocinka, że uzdrowiska nie dostają dostatecznej ilości kontraktów z NFZ. Prezes Legawiec liczy na inne środki finansowania działalności niż kapitał inwestora – Pojawiają się informacje, że część kwoty uzyskanej ze sprzedaży spółek uzdrowiskowych zostanie przekazana do uzdrowisk, które są wyłączone z prywatyzacji. Spółki mogą również korzystać z zewnętrznych źródeł finansowania, np. dotacji unijnych. Sama prywatyzacja postrzegana jest jednak jako nieuchronna. Być może nastąpi ona wtedy, gdy Skarb Państwa stanie przed wyborem: sprzedać albo pozwolić na upadek. Szkoda jednak, że będą musieli czekać inwestorzy. Inwestycje są długoterminowe, pieniądze zwracają się po 10-15 latach. Nikt nie daje jednak gwarancji, że gdy Sejm zmieni zdanie, będą jeszcze chętni na ten biznes.