Przygotuj zmiany w umowach o timeshare

Ustawa reguluje aż trzy rodzaje umów. Niniejsze opracowanie dotyczy pierwszej z nich – czyli umowy o timeshare (choć część postanowień jest analogicznych jeśli chodzi o wszystkie kontrakty regulowane ustawą). Jest to umowa, która była uregulowana polskimi przepisami – z chwilą wejścia w życie nowych regulacji, zmieni się jednak nie tylko jej definicja, ale także zasady zawierania. 

Uważaj na definicję
Przede wszystkim zmianie ulegnie sama definicja kontraktu. Dotychczas przepisy stanowiły, że umowa o timeshare musi być zawarta co najmniej na trzy lata. W wyniku jej zawarcia nabywca płacił ryczałtowe wynagrodzenie i uzyskiwał od przedsiębiorcy prawo do korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku. Po wejściu w życie nowego prawa pojawi się kilka ważnych modyfikacji. Pojęcie nabywcy zostało zastąpione pojęciem konsumenta. Poza tym skrócono okres ,na jaki musi być zawarta do minimum roku, co być może zwiększy atrakcyjność tego typu umów. Istotne jest przy tym to, że roczny okres liczy się z uwzględnieniem postanowień umowy umożliwiających jej przedłużenie oraz faktycznie dokonanych uzgodnień między stronami co do możliwości dalszego korzystania przez konsumenta z miejsca zakwaterowania. 

Obowiązkowy formularz
Celem nowych przepisów jest m.in. zwiększenie ochrony konsumentów, a to oznacza nowe obowiązki dla drugiej strony zobowiązania. Jeszcze przed zawarciem umowy przedsiębiorca będzie musiał na tzw. formularzu informacyjnym (wzór formularza stanowi załącznik do ustawy) przekazać konsumentowi szereg informacji związanych m.in. z warunkami i przedmiotem umowy. Ustawa wymaga, aby informacje przekazane zostały przed zawarciem umowy, ale jednocześnie nie precyzuje tego terminu, wskazując jedynie ogólnie, że musi to nastąpić w odpowiednim czasie, umożliwiającym zapoznanie się z ich treścią przed zawarciem umowy. Wydaje się zatem, że niezgodne byłoby wręczanie informacji przy zawarciu umowy (lub tuż przed jej podpisaniem). Za wypełnienie obowiązku informacyjnego nie wolno pobierać opłat. Co więcej należy pamiętać o zachowaniu formy pisemnej. Ewentualnie można skorzystać z lub trwałych nośników informacji (ustawa dopuszcza takie rozwiązanie). Informacje muszą być przekazane konsumentowi w języku urzędowym państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w którym ma on miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem (zgodnie z jego wyborem). 

Klient ma prawo zrezygnować
Prawo odstąpienia od umowy nie jest nowością, ale należy wiedzieć, że po wejściu w życie zmian ulegnie ono wydłużeniu. Konsument będzie miał na to 14 dni od dnia zawarcia umowy (ewentualnie od dnia doręczenia dokumentu umowy, jeżeli dzień ten następuje po dniu jej zawarcia). Terminy te będą ulegały przesunięciu lub wydłużeniu w przypadku niedochowania niektórych obowiązków. Standardowy formularz odstąpienia od umowy powinien być wręczony konsumentowi przy zwarciu umowy. Wzór takiego formularza określa załącznik do ustawy.
Warto jednak zauważyć, że nowe przepisy wskazują, że klient może (ale nie musi) odstąpić od umowy, stosując ten formularz. Oznacza, że może to zrobić również na innym formularzu czy własnym pismem i oświadczenie takie przedsiębiorca musi przyjąć, jeśli oczywiście zostało złożone w terminie (wystarczy nadanie na poczcie). Dopuszczalne jest także złożenie oświadczenia o odstąpieniu na trwałym nośniku informacji. 

Bez zaliczki
Przedsiębiorca zawierający umowę z konsumentem nie może żądać lub przyjmować od konsumenta jakichkolwiek świadczeń określonych w umowie przed upływem terminu do odstąpienia od umowy. Ta sama zasada dotyczy umów przedwstępnych. Złamanie tego zakazu może nastąpić np. przez przyjęcie zaliczki, gwarancji bankowej lub ubezpieczeniowej, dokonanie blokady rachunku bankowego, przyjęcie pisemnego oświadczenia o uznaniu długu. 

Dbaj o miejsce wypoczynku
Ustawa wprowadza ważne obowiązki dla przedsiębiorcy zawierającego umowę, które decydować będą zapewne o tym, czy zawarta umowa została wykonana prawidłowo. Jednym z najważniejszych jest konieczność utrzymywania przez przedsiębiorcę miejsca zakwaterowania oraz innych obiektów udostępnianych konsumentowi na podstawie umowy o timeshare w stanie przydatnym do umówionego użytku przez cały czas trwania umowy, w tym dokonywać napraw i innych nakładów koniecznych. 

Uważaj na warunki!
Warto pamiętać, że opisywany typ umowy należy traktować podobnie jak umowę o imprezę turystyczną. Co do zasady zatem będzie to umowa zawierana przez konsumenta przez przystąpienie. W związku z tym przy jej konstruowaniu należy również uważać, aby nie zawierała niedozwolonych klauzl. Nowa ustawa zawiera przepis też analogiczny do regulacji zawartej w Ustawie o usługach turystycznych zgodnie z którym postanowienia umów niej korzystne dla konsumentów niż postanowienia ustawy są nieważne. W ich miejsce stosuje się przepisy ustawy. 
Joanna Torbé

---

Przykład:
Po wejściu w życie nowego prawa strony zawarły umowę spełniającą wszystkie cechy umowy o timeshare, ale tylko na okres 6 miesięcy. W umowie przewidziano jednak możliwość jej przedłużenia o kolejny rok. Zawarcie takiej umowy powinno być traktowane jako kontrakt timeshare.