Klient pozywa biuro za straty moralne?

Stan faktyczny: Powód domagał się zasądzenia na jego rzecz częściowego zwrotu kosztów imprezy turystycznej, a także zobowiązania pozwanego biura do tego, aby przeprosiło go na piśmie (w prasie) za nieprzyjemności, które spotkały go podczas wykupionej wycieczki. Chodziło o przeproszenie za uchybienia w trakcie realizacji umowy turystycznej oraz zignorowanie – jak twierdził klient – złożonej reklamacji i zlekceważenie go podczas próby ugodowej. Biuro, twierdząc, że podczas wykonywania umowy nie mogło być mowy o uchybieniach, wniosło o oddalenie powództwa.

Rozstrzygnięcie sądu: Sąd okręgowy uznał, że zasadne jest roszczenie powoda o odszkodowanie, oddalił jednak żądanie zamieszczenia przeprosin w prasie. Wskazał, że w kodeksie cywilnym istnieje generalna reguła stwarzająca możliwość domagania się przeprosin za naruszenie dóbr osobistych. Zgodnie z nią w razie ich naruszenia można żądać, aby osoba, która się tego działania dopuściła, złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w określonej formie. W art. 23 k.c. zamieszczony został przykładowy katalog dóbr osobistych takich jak zdrowie, cześć, wizerunek. Ponieważ powód nie wskazał jednak, jakie dobro osobiste naruszyło biuro podróży, wskazując jedynie, że chodzi o „straty moralne”, dlatego sąd przyjął, że chodzi o naruszenie zdrowia psychicznego oraz czci. Zdaniem sądu na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania turysta może utracić oczekiwaną przyjemność z urlopu, odczuć związany z tym stres, mogą wystąpić u niego również inne dolegliwości. Niemniej jednak, aby móc mówić o naruszeniu dobra osobistego w postaci zdrowia, uchybienia biura muszą mieć charakter rażący.